Braterstwo czyni z nas wspólnotę. Rozumiemy przez nie wierność w życiu modlitewnym, obecność na spotkaniach i liturgiach wspólnoty, angażowanie się w jej dzieła, pomoc duchową i materialną braciom i siostrom. Jeśli podejmuję braterstwo to pamiętam o moich braciach w codziennej modlitwie, zawsze jestem gotowy im wybaczyć, jestem solidarny z całą wspólnotą, nie mówię o niej źle, kocham ją.
Eucharystia stanowi centrum naszego życia. Reguła wspólnoty nakazuje uczęszczać na Mszę Św. w miarę możliwości codziennie, spotkanie modlitewne w parafii zawsze poprzedzamy uczestnictwem w Eucharystii, raz w miesiącu wspólnota w gronie przyjaciół uroczyście celebruje liturgię niedzielną.
Ewangelizacja w naszej wspólnocie to przede wszystkim składanie codziennego świadectwa przez ofiarę, podejmowanie Krzyża, uczciwość i rzetelność w pracy zawodowej oraz życiu społecznym. Nasza mała droga wiedzie poprzez codzienność, uświęcamy się nie przez wielkie akcje, ale przez wykonywanie z miłością małych czynów. Jesteśmy posłuszni rozkazowi Jezusa do głoszenia słowa. Przejawia się to w dyspozycyjności jeśli chodzi o nasz czas kiedy przygotowujemy sesję, nagrywamy nasze pieśni, piszemy katechezy lub jesteśmy zaproszeni do głoszenia rekolekcji przez różne grupy czy parafie.
Formacja naszej wspólnoty opiera się przede wszystkim na uczestnictwie w liturgiach, słuchaniu katechez, dzieleniu się ze słowa i z życia. Szczególnie opieramy się na pieśniach i katechezach wydanych przez wspólnotę. Oprócz tego wspólne jest dla nas doświadczenie chrztu w Duchu Świętym oraz duchowość karmelitańska. Do „obowiązkowych” lektur należą dzieła świętych Karmelu ( Małej Teresy, Jana od Krzyża). W formacji szczególną rolę spełnia towarzyszenie duchowe, które występuje na każdym etapie we wspólnocie.
Historia naszej wspólnoty sięga początku lat osiemdziesiątych, kiedy to w parafii p.w. Miłosierdzia Bożego w Szczecinie zaczęła się spotykać grupa modlitewna w ramach Odnowy w Duchu Świętym. Oficjalnie wspólnota została pobłogosławiona przez Arcybiskupa Szczecińsko-Kamieńskiego 19 grudnia 1993 roku.
Krzyż jest podstawowym powołaniem każdego chrześcijanina, a Miłość Ukrzyżowana podstawowym charyzmatem. Nasza wspólnota stara się żyć tak, by „nie zniweczyć Krzyża Chrystusa”. Wyraża się to przede wszystkim w miłości do osób dla nas trudnych lub wręcz wrogo do nas nastawionych, w przyjmowaniu każdego wydarzenia w życiu jako woli Bożej, nawet jeśli tego nie rozumiemy, w podejmowaniu ofiar za świat. Nauczanie we wspólnocie koncentruje się wokół mądrości Krzyża, nasze sumienia staramy się formować według tej mądrości. Jesteśmy głęboko przekonani, że Krzyż jest łaską, a poza Nim się cierpi. Staramy się więc nie odpowiadać złem na zło, agresją na agresję. Przyjmować w milczeniu upokorzenia lub zabrać głos właśnie wtedy, kiedy wszyscy milczą. Chcemy, aby w nas nie ustawało zgorszenie Krzyża, przeciwko któremu świat się buntuje. Chcemy z wiarą przyjmować wezwanie: „nie opieraj się złu, daj temu kto cię prosi, błogosław tych, którzy cię prześladują”.
Reguła wspólnoty to fundament naszego życia. Reguła sprawia, że jesteśmy wspólnotą przed Panem i choć jej zachowywanie samo z siebie niczego nie może zapewnić, to jest ona niezbędnym warunkiem trwania we wspólnocie tak, że kto nie zachowuje reguły sam się wyklucza ze wspólnoty. Nasza reguła jest bardzo prosta i możliwa do zachowania dla ludzi żyjących w świecie. W wyjątkowych przypadkach z pewnych jej części może zwolnić odpowiedzialny wspólnoty (np. w przypadku małżeństw posiadających małe dzieci, choroby, etc. ). Na co dzień w posłuszeństwie staramy się ją wypełniać, a raczej nią żyć. Jednorazowe opuszczenie modlitwy nie musi być zgłaszane, ale dłuższe zmiany powinny być zawsze konsultowane z prowadzącymi i zatwierdzone przez odpowiedzialnego. Reguła w pewien sposób obiektywizuje naszą modlitwę i jest znakiem naszej miłości do Pana. Jeśli ją zachowujemy, to z miłości, a nie z lęku czy przyzwyczajenia. Zachowanie reguły wiąże się niejednokrotnie z podjęciem ofiary z siebie, kiedy jesteśmy zmęczeni lub zniechęceni. Jest ona także dla nas znakiem przymierza z Panem i braćmi ze wspólnoty. Miłość wyraża się między innymi w wiernym zachowywaniu reguły. Zachowujemy ją w posłuszeństwie, bo miłujemy i po to, aby miłować. Jesteśmy przekonani, że wierna modlitwa może zdziałać w naszym życiu cuda i jest dla Pana głównym narzędziem naszego oczyszczenia. Przez zachowywanie reguły wspólnoty realizujemy swój podstawowy charyzmat – kontemplację w świecie. Zdolność do podjęcia modlitwy, pragnienie modlitwy to pierwszy etap rozeznawania powołania do naszej wspólnoty.
A oto nasza reguła:
- poranna modlitwa do Ducha Świętego
- 12.00 modlitwa Anioł Pański, w miarę możliwości, łączymy się z naszym papieżem i powierzamy Maryi cały Kościół
- 15.00 modlitwa Ojcze nasz, powierzamy w niej opiece Pana całą wspólnotę, odpowiedzialnych, wszystkie nasze zaangażowania i staramy się zastanowić czy to, co aktualnie robimy jest w zgodzie z Krzyżem
- wieczorem rachunek sumienia
- 45 minut modlitwy, w tym pół godziny w ciszy, dla domowników 15 minut wspólnej modlitwy (nieszpory lub jutrznia, jedno oficjum jest obowiązkowe)
- Eucharystia w miarę możliwości codziennie
- Dziesiątka różańca
- 45 minut rozważanie słowa raz na tydzień
- wyjazd na dwa dni „pustyni” raz na kwartał
- stały spowiednik, spowiedź nie rzadziej niż raz na miesiąc
- czytanie duchowe .