„Posłał mnie Chrystus,(…) abym głosił Ewangelię,
i to nie w mądrości słowa, by nie zniweczyć Chrystusowego krzyża.
(…) my głosimy Chrystusa ukrzyżowanego”
(1 Kor 1,17.23)
19.12.1993, podczas uroczystej Mszy Świętej powierzona została Chrystusowi i Matce Kościoła – Maryi, Wspólnota Miłości Ukrzyżowanej. Wierzymy, że rozpoznawszy kontemplację Jezusa Ukrzyżowanego i szeroko pojętą ewangelizację jako swoje dwa główne charyzmaty, nasza wspólnota jest odpowiedzią na wezwanie Ojca Świętego Jana Pawła II do „nowej ewangelizacji […], która musi być prowadzona z nową gorliwością, nowymi metodami i z zastosowaniem nowych środków wyrazu” (Veritatis Splendor 106).
Wspólnota Miłości Ukrzyżowanej ufa, że nic nie może naprawdę uszczęśliwić człowieka, jak tylko krzyż i chwała Chrystusa Zmartwychwstałego (por. Veritatis Splendor 120); dlatego jako źródło „nowej ewangelizacji” postrzega Krzyż Chrystusa i pragnie go kontemplować. Głęboko wierzymy, że kontemplacja Jezusa Ukrzyżowanego to główna droga, którą Kościół musi podążać każdego dnia (por. Veritatis Splendor 87).
Formacja Wspólnoty Miłości Ukrzyżowanej kształtuje się tak, aby umożliwić ochrzczonym braciom i siostrom ciągłe i nieustanne nawracanie, które dokonuje się etapami prowadzącymi coraz dalej poprzez czystość, posłuszeństwo i ubóstwo. Struktura wspólnoty umożliwia pedagogiczny proces wzrostu, w którym poszczególni wierni są prowadzeni cierpliwie dalej, od tego co już przejęli z Tajemnicy Chrystusa – dochodząc do coraz głębszego poznania i pełniejszego włączenia tej Tajemnicy w ich życie (por. Familiaris Consortio 9, Sobór Watykański II Gravissimum Educationis 2).
Duch Święty ukazał nam Świętą Rodzinę jako ideał i typ wspólnoty. Chcemy być wspólnotą wierzącą i ewangelizującą, a przyszłość ewangelizacji w dużej mierze zależy od Kościoła domowego. Za Ojcem Świętym chcemy głosić współczesnej rodzinie Ewangelię, aby „rodzina stawała się tym, czym jest” (por. Familiaris Consortio 17). Tak jak brzemienna Dziewica Maryja i św. Józef chcemy być wspólnotą pielgrzymującą, ubogą, rodzącą Chrystusa dla świata.
Wspólnota Miłości Ukrzyżowanej z radością odkrywa łaskę Pięćdziesiątnicy powszechnie określaną jako „chrzest w Duchu Świętym”, przez co pojmuje późniejsze rozbudzenie pierwotnej łaski sakramentalnej. To rozbudzenie ożywia ewangelizację i przepowiadanie. Doświadczenie to postrzegamy jako dziedzictwo całego Kościoła i tak jak Nowacjan odkrywamy, że Pan „wzbudza w Kościele proroków, udziela wiedzy nauczycielom, każe mówić językowi, dokonuje cudów i uzdrowień, spełnia wielkie dzieła, udziela umiejętności rozeznawania duchów, przydziela zadania rządzącym, służy wiedzą, rozdaje i łączy w harmonijną całość wszelkie inne charyzmaty […]”*. To Duch Święty jest w nas źródłem nowej ewangelizacji i nowego życia moralnego, które ona głosi i wzbudza, przynosząc owoce świętości i misyjności (por. Veritatis Splendor 108). Dzięki Niemu bracia i siostry z nową mocą i wiarą rozpoznają Kościół Katolicki jako swoją Matkę, a Eucharystia staje w centrum ich życia.
Zobacz także: